Monday, December 14, 2009

Ενα γεγονος ειναι το πιο πεισματαρικο πραγμα στον κοσμο

Η ιστορια αρχιζει σε καποιο χρονικο σημειο που δεν το περιμενεις, δεν το αντιλαμβανεσαι μεχρι που ολα πια ειναι τοσο καθαρα στα ματια σου.Πρεπει να αρχισε τη βραδια που ο Σκοτσεζος Ιαν Ρανκιν μιλησε για τους φοβους της σημερινης κοινωνιας, τον μκροκοσμο του Εδιμβουργου ,την εγκληματικη φυση του ανθρωπου , την παγκοσμιοιποιηση οχι σαν οικονομια αλλα σαν συνειδηση του καλου και του κακου.Απο τοτε συνεβησαν πολλα, επιασα να διαβαζω την Αγανακτηση του Φιλιπ Ροθ που αγορασα τελειως τυχαια μια πεμπτη θαρρω βραδυ ακολουθωντας τα παιδια στα Εξαρχεια δυο-τρια μερες πριν τη θλιβερη 6η Δεκεμβριου,μνημη Αλεξη μα και Παυλου Σιδηροπουλου..., βιβλιο που εδωσα στη μητερα μου να διαβασει πριν της περασω το Ανοιγμα της Μυτης της Αντζελας Δημητρακακη...ξεφευγω μα σας λεω ολα ηταν εκει κι εγω δεν το ειχα καταλαβει...το σωμα μου μουδιασμενο απο τη στατικη δουλεια, μα οι αισθησεις συνελεγαν κι οταν ηρθε η ωρα να πονεσω , να γελασω , να παθιαστω ηταν εκει παροντες μαρτυρες της πορειας μου...εκεινη η βραδια στο Ροντεο με τους a place to bury strangers πλαι στο ηχειο να δονουμαι στις εκρηξεις των πεταλιων της κιθαρας και στον καταιγισμο των ντραμς ..μουσικη σκοτεινη κι αποκοσμη , μα ηταν οτι χρειαζονταν για να ξυπνησω, ωστοσο δεν επιανε μια μπρος στον θoρυβο των my bloody valentine ...τους λατρεψα τους Aptbs , μα δεν το ειχα ακομα συνειδητοποιησει...επρεπε να παω σαββατο βραδυ στο ρεμπεταδικο, να πιασω τον σικε λουλα του ναργιλε και να ακουσω τα γαμοτραγουδα του λαικορεμπετη , να ποθησω οτι διπλα μου ..να σκεφτω την αγαπη και να γραψω μια καρτα γιαυτο,...τα δυο πρωτα βιβλια που επιασα στα χερια μου αμεσως μετα τη συναυλια ηταν το fight club κι ενα γνωστο του Χρηστακη....ηταν και η εβδομαδα του Νιονιου , θυμαμαι οταν πηγα στους Μομιξ εβγαζα την αφισα του Νιονιου εξω απο το Παλλας και αναθυμομουν κατι απο αυτα που διαβαζα στην Angie ...τα παιδια στον Τριπ με επεισαν μιας και ειναι χορηγοι να παω να δω αυτο που υτελικα εκλεισε τον κυκλο και με εκανε να σκεφτω ...γωνια στο Μεταξουργειο , θεατρο Συνεργειο , ενας ακομα σκωτζεζος , επιληπτικος, αρρωστος με aids, μεγαλη φωνη, μεγαλη ψυχη..ο Μαρκ Ρεηβενχιλ...το Εδιμβουργο ξαγρυπνα με τους φοβους του, παει πρωι στο θεατρο και βαζει υποθηκη στο λογο...γιαυτο τον Λογο πηγα και σταθηκα μεσα στο υπεροχο σκηνικο , και εζησα αυτη την παρασταση ..το shoot/get treasure /repeat...ειχα ξαναδει ρεηβενχιλ...κομμαρες και τις αλλες φορες μα τωρα τοχρειαζομουν φιλε, ντοπα κανονικη...συναισθησια που θα λεγαν και οι porcupine tree...επρεπε να μιλησουν οι αισθησεις μου, να τις δω να ιδρωνουν , να ματωνουν, να σταθω στα βλεμματα των ανθρωπων γυρω μου, στο κεφαλι να βουζβουριζει το νεο των portishead, το νεο των massive...η μουσικη ειναι παντου....κι η παρασταση...μπαινοντας ενας λοφος σκουπιδια αφοριζει το θεατρο απο τα μπουρδελα και την κινεζοκρατουμενη Kreuzberg της Αθηνας..μαγικη εικονα..στο τελος Καθαρσις..ο λοχος του απερχομενου Νικητα ειχα σαρωσει ...μα πιο πολυ ηταν αυτοι οι πεντε εκει μεσα και οι δασκαλες τους, οι σκηνοθετριες....ζευγαρια ανθρωπων, στεητ , αδερφες, αντιπαλοι, θυτες και θυματα, σκιες και απροσωποι παροντες....ημουν σε κωμα κι ο βηματοδοτης πηρε φωτια και χαραξε στατικα το βυθο μου....δεν χανεται αυτη η παρασταση...

0 Comments:

Post a Comment

<< Home