Εξαφανιζονται οι διαφορές

 

Γυρίζουν οι χρόνοι τις σελίδες , γυρίζουνε μαζί τους τα μυαλά και οι διαθέσεις.

 Σε καθαρή απόσταση από τη γραμμή του τέλους βαδίζουνε η πικρία με τη στοργή ανταλλάσοντας βλέμματα , εναλλάσοντας  την πρωτοπορεία ανάλογα με τα φυσήματα του ανέμου . Θεατές καμώνονται πως είναι η ρητορική , η θύμηση, η δύναμη και το ανάλογο του φόβου . Και το λεω αυτό γιατί ο φόβος είναι μιας μορφής παραίτηση, ο φόβος ενδίδει , ο φόβος τείνει στο πεπερασμένο όριο της ανθρώπινης φύσης. Λίγα μέτρα ακόμα , ανηφορικά στην ένταση μα κατηφορικά στη λύση. Ποιός άραγε θα τερματίσει ? Ο φλύαρος λόγος της ρητορικής μεθάει  τη θύμηση που σπρώχνει τη δύναμη στην άκρη της κερκίδας . Ο φόβος μένει μοναχός , κλείνει τα μάτια , σφίγγει τα δόντια, αφήνει τον αέρα σαν πετάρισμα να εκλείψει. Ποιός από τους δύο στο στίβο τα προσέχει αυτά? 

Εχουμε νικητή λοιπόν φωνάζει ο κήρυκας και με τη δάφνη στεφανώνει ..